Του πρεσβύτερου
Εμμανουήλ Εμμ. Γεωργιακάκη
Ο εκκλησιαστικός χώρος είναι ο κατ’ εξοχήν
χώρος που καλλιεργείται ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία... Το φαίνεσθαι κυριαρχεί
και δυστυχώς ο λαός πρώτα αποζητάει τον τύπο κι όχι την ουσία γιατί τον βολεύει
ίσως. Το φαίνεσθε, δεν έχει κόπο καθώς με τη μάσκα κουκουλώνεις την ατέλεια,
ενώ η ουσία θέλει κόπο να χτίσει το αυθεντικό πρόσωπο. Ο κληρικός λοιπόν θα
πρέπει να έχει το μοντέλο του ευσεβούς για να τραβήξει τους διψώντας για
παράσταση αγιότητας, κι ο καλός χριστιανός πρέπει να είναι αγέλαστος, να πνίγει
τα αισθήματα του, να έχει τα μάτια του κλειστά μη και δει τίποτα που θα τον
σκανδαλίσει και αλλά πολλά. Έτσι το μοντέλο αυτό που καλλιέργησαν οι
χριστιανικές οργανώσεις επεκράτησε έως τις μέρες μας και στη γενικότερη ζωή της
εκκλησίας στην ενοριακή πράξη και ζωή γιατί βόλεψε αρκετούς κι αναπαρήγαγε
ανθρώπους ρομπότ, αλαζόνες, φοβισμένους και σκληρόκαρδους χωρίς αίσθηση
τρυφερότητας για τον κόσμο. Αποτέλεσμα η απομάκρυνση των νέων από την εκκλησία
του Χριστού που την βρήκαν ανέραστη, ανέκφραστη, γερασμένη γκετοποιημένη.
Οι νέοι δεν μάθαιναν να βιώνουν τη ζωή σύμφωνα
με την διδασκαλία του Χριστού αλλά εκτός από τα τραγουδάκια πεντηκοστιανού
τύπου έμαθαν καλά και μαθαίνουν ακόμα σε πολλές περιπτώσεις να υποκρίνονται τους
καλούς χριστιανούς, τα καλά παιδιά που δεν κάνουν αταξίες, δεν αμφισβητούν τις
αυθεντίες, κάθονται σε μια καρέκλα αμίλητα ή αν μιλήσουν δεν έχουν δικαιώματα
αλλά μόνο απορίες μέχρι ενός ορίου φυσικά. Δε θέλω να αδικήσω πάμπολλες
εξαιρέσεις περιπτώσεων ανθρώπων αγωνιστών στα της πίστεως και υπέρμαχων των
ήθους του χριστιανικού οι οποίοι έδωσαν δείγματα γραφής και βοήθησαν πολύ την διάδοση
της υγιούς ορθόδοξης διδασκαλίας. Δυστυχώς το κακό εμμένει σε κάποια
εκκλησιαστικά σχολεία ακόμα που δεν μπορούν ν’ αποβάλουν νοοτροπίες που ο
εκκλησιασμός και η προσευχή κατά συνέπεια ,δεν είναι ούτε μάθημα ούτε δείγμα χρηστοήθειας
και που τα πιστοποιητικά εκκλησιασμού θυμίζουν άλλες εποχές κοινωνικών
φρονημάτων. Η προσευχή δεν είναι υποχρεωτικό έργο αλλά πράξη αγάπης έρωτος προς
τον Θεό. Υποκριτές και φαρισαίους γεννούν τέτοιες πρακτικές και υποψήφιους
επαγγελματίες της προσευχής που έχουν δεν έχουν διάθεση και ψυχική ηρεμία
πρέπει να φαίνονται προσευχόμενοι για να αποδείξουν κάτι που μερικές φορές δεν
είναι. Η πρακτικές των δήθεν πλέον δεν
πείθουν, το φαίνεσθαι κάνει μπαμ και τα αυτονόητα δεν είναι σε καμία περίπτωση
πια αυτονόητα. Τα υπολείμματα των πρακτικών αυτών σβήνουν όπως σβήνουν οι
εναπομείναντες φορείς τους σιγά - σιγά και ο σύγχρονος νέος για να πειστεί για
την αλήθεια της πίστεως που του κομίζουμε πρέπει να δει μάτια καθαρά και ν’
ακούσει λόγο κρυστάλλινο, οι πράξεις να επαληθεύουν την διδασκαλία που θα δίνει
ποιότητα και νόημα στην ζωή του, να μετέχει ενεργά μέχρι να γευτεί αλήθεια ο ίδιος.
.jpg)
