Ο Τρις Χειρότερος: Η μοναξιά του Δεσπότη.

Ήταν Μάιος του 1994 όταν η Ιερά Μητρόπολη Νέας Ιωνίας & Φιλαδελφείας βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με την πλήρη και χωρίς επιστροφή απαξίωση. Τότε που μετά από 2 περίπου χρόνια πένθους εγκαταστάθηκε στο θρόνο της Μητροπόλεως ο «Δεσπότης». Ο δελφίνος που κατάφερε να εκλεγεί από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και να χειροτονηθεί Επίσκοπος προκειμένου να ποιμαίνει και να καθοδηγεί το λαό του Θεού στην αλήθεια του Ευαγγελίου και της εν Χριστώ αγάπης. Μιας αγάπης που γι΄ αυτόν παρέμεινε έως και σήμερα παντελώς άγνωστη λέξη αλλά και πράξη. Και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από δαύτον. Όμως δεν πρέπει να αδικούμε και τους άξιους συνεργάτες του μα και συνεργούς του. Άνθρωποι φαινομενικά έντιμοι και πανάρετοι που όμως αναδύουν βρώμα και δυσωδία ωσάν τους φρέσκοανοιγμένους τάφους οι οποίοι είναι γεμάτοι σκώληκες και μικρόβια. Και αυτός – ο «Δεσπότης» - διότι Επίσκοπος δεν υπήρξε ποτέ του, φαίνεται πως ανακάλυψε ξαφνικά, τώρα στο τέλος του, πως είναι μόνος. Παντελώς μόνος. Ακόμα και αυτοί οι Ιερείς του τον αποστρέφονται. Μιλούν γι΄ αυτόν με τα χειρότερα λόγια. Ίσως αυτό να είναι στην πραγματικότητα και η μεγαλύτερη τιμωρία για κάποιον που έχει δώσει στην  Εκκλησία τόση ντροπή και εξευτελισμό. Τα πάθη του πολλά και γνωστά στους περισσότερους. Πάθη τα οποία μετέφερε και εντός της Εκκλησίας δημιουργώντας συνεχώς σκάνδαλα, διαμάχες και έριδες. Τα φυντάνια του εξίσου πολλά, και θα τα αφήσει ως παρακαταθήκη στην τόσο πονεμένη Μητρόπολη για να θυμίζουν αυτόν όταν αυτός δε θα είναι παρών. Γνωρίζω πως δεν του αρέσει καθόλου να γράφουν γι΄ αυτόν αρνητικά σχόλια και κρίσεις, όμως ποτέ του δεν έκανε οτιδήποτε  για να αποτρέψει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως πάντοτε έκανε και συνεχίζει να κάνει αυτό που του δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αυτό που τον ευχαριστεί, αυτό που θέλει, αυτό που δίνει στους άλλους δυστυχία, αρκεί να ικανοποιείται ο ίδιος και οι συν αυτώ. Γιατί είναι «Δεσπότης» και όχι Επίσκοπος.

Το 1994 η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έκανε ένα τραγικό λάθος. Εξέλεξε λάθος άνθρωπο για λάθος θέση, έστω και οριακά. Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε πραγματικά τεράστιο, όχι μόνο σε εκκλησιαστικό επίπεδο αλλά κυρίως σε κοινωνικό. Η απαξία που έχει λάβει η Ιερά Μητρόπολη είναι άνευ προηγουμένου. Παντού ακούγονται λοιδορίες, εξευτελιστικοί χαρακτηρισμοί και επιπλέον οι ναοί αδειάζουν. Δεκαεννέα χρόνια μετά μία ακτίνα φωτός κάνει την εμφάνισή της και δίνει σε όλους μας ελπίδα. Ήρθε η ώρα νομίζω να απαλλαχθούμε από τη λάλαιπα αυτή. Σουλιώτες και Σουλιώτισσες, Γέροντες και Γερόντισες θα πάρουν σιγά – σιγά το δρόμο της απόσυρσης και θα παροπλιστούν. Σε λίγο κανείς δε θα τους θυμάται πια. Κανείς μας  δε θα τους αναζητά και θα ευχόμαστε όλοι πως τέτοιο κακό δε θα ξανασυμβεί. Ας πάρουν μαζί τους και ότι κακό προσέφεραν, σε μας, στην Εκκλησία, στο Χριστιανισμό, στους αδερφούς που δεν είναι κοντά μας πια. Ότι μείνει θα το ξεριζώσουμε εμείς με προσοχή έτσι ώστε να μη ξανάφυτρώσει, και ότι γλιτώσει θα είναι για λίγο. 

 Ιωάννης Σάμιος, Θεολόγος/Εκπαιδευτικός.

* Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αρχιμ. Θεόφιλου Μπουγιουλέκα.