Ο Τρις Χειρότερος: Η ομορφότερη Νίκη.

Το Παρίσι όλες τις εποχές του χρόνου αλλά και όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου είναι πανέμορφο. Πριν από ελάχιστες ημέρες είχα την τύχη να το επισκεφθώ για ολιγοήμερες διακοπές, και οι εντυπώσεις αλλά και οι εικόνες, οι ήχοι και οι μυρωδιές είναι ακόμα ζωντανές.

Το πρόγραμμά μου περιέλαβε ατελείωτους ρομαντικούς περιπάτους στο κέντρο αλλά και στα προάστια της πόλης, ατελείωτες οινοποσίες μετά φαγητού, και βέβαια επισκέψεις σε μουσεία, εκ των οποίων κάποια φιλοξενούν αριστουργήματα της παγκόσμιας Τέχνης.

Το Μουσείο Πικάσο, το Μουσείο Ροντέν, το Μουσείο Ντελακρουά, το Μουσείο Βίκτωρ Ουγκώ αλλά και το Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, είναι κάποια από αυτά, και βρίσκονται σε σχετικά κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους, κάνοντας την πρόσβαση εύκολη υπόθεση για τον επισκέπτη.

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά πως το καλύτερο το κρατώ πάντοτε για το τέλος. Έτσι και αυτή τη φορά, το μαργαριτάρι των Μουσείων το Λούβρο έμελλε να είναι ο τελευταίος σταθμός στην περιήγηση αυτή, και πραγματικά μας έδωσε τα πάντα.

Το Μουσείο αποτελεί πρότυπο οργάνωσης με καταπληκτικές υποδομές, και το τι φιλοξενεί στους χώρους του είναι απλά απίστευτο. Η Αφροδίτη της Μήλου, γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου, η Νεφερτίτη ( της Αιγυπτιακής Τέχνης ) καθώς και η μεγάλη Σφίγγα, η Ευρωπαία, ο Λουδοβίκος ο 14^ος του Ριγκό, το γλυπτό Έρως και Ψυχή του Αντόνιο Κανόβα, αρκετά έργα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, του Ελ Γκρέκο ( Δομήνικος ), του Βερονέζε, του Γκόγια αλλά και του Ντελακρουά. Το σύνολο των εκθεμάτων ξεπερνούν τις 35.000, ενώ τα τετραγωνικά μέτρα στα οποία εκτείνονται οι χώροι του Μουσείου είναι σχεδόν τα διπλάσια. Εκθέσεις υπάρχουν μόνιμες και εποχικές.

Ωστόσο, ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες εκθέματα πραγματικούς θησαυρούς δύο ουσιαστικά είναι αυτά που όλοι θα ήθελαν να δουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Το ένα είναι η γνωστή Τζιοκόντα ή αλλιώς Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και εκτίθεται στον χώρο του τμήματος ζωγραφικής και ειδικότερα των Ιταλών ζωγράφων. Το άλλο, αχ αυτό το άλλο…

Αν το Λούβρο είναι το μαργαριτάρι των Μουσείων τότε, η Νίκη της Σαμοθράκης είναι το διαμάντι των εκθεμάτων του. Το ίδιο το Μουσείο θεωρεί το συγκεκριμένο γλυπτό ως το διασημότερο μνημείο του. Βέβαια κανείς δεν περίμενε από το Λούβρο να εκφραστεί τόσο θετικά για κάτι τόσο ελληνικό, αλλά, αφού δεν το έκαναν οι Έλληνες εδώ και εκατονταετίες ας το κάνουν τουλάχιστον οι ευρωπαίοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως το κάνουν τέλεια.

Το γλυπτό εκτίθεται σε περίοπτη θέση, σε ξεχωριστό χώρο του Μουσείου, στην αίθουσα η οποία βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας Daru, στον 1^ο όροφο. Το σώμα της Νίκης είναι τοποθετημένο πάνω σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου, και μαζί με αυτή φτάνει περίπου τα 5,5  μέτρα ύψος, ενώ μόνο του το άγαλμα έχει ύψος 2,75 μέτρα.

Τη στιγμή που βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από αυτόν τον θησαυρό δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Εγώ και η παρέα μου μείναμε εκστατικοί. Το γλυπτό σε υπνωτίζει, και σου μεταδίδει αυτό το οποίο αποτέλεσε την έμπνευση για τον δημιουργό του, δηλαδή, την απόλυτη ελευθερία. Τα μάτια σου δε θέλουν να ξεκολλήσουν από πάνω του, και παραμένεις να κοιτάς αυτό το πραγματικά μοναδικό κτίσμα του ανθρώπου, πως όμως φαίνεται τόσο μα τόσο υπερκόσμιο και υπερφυσικό.

Η Νίκη της Σαμοθράκης έχει περάσει τέσσερις διαδικασίες συντήρησης, οι οποίες απ΄ ότι φαίνεται μόνο καλό της έκαναν. Το κακό είναι πως οι χορηγοί των όποιων εργασιών για την αποκατάσταση του μνημείου, είναι πάντοτε ξένοι και όχι Έλληνες. Οι Γάλλοι αυτό το διαφημίζουν καλά, οι Έλληνες προσπαθούν να το ξεχάσουν, μαζί με τόσα άλλα. Ο λαός, ο οποίος έχει μια ιστορία γεμάτη από νίκες και κατακτήσεις μέσω αγώνων, τείνει να ξεχάσει την ομορφότερη των Νικών του, αυτήν της Σαμοθράκης._