Η
χειροτονία του νέου μητροπολίτη Γρεβενών
Δαϋίδ έγινε υπό το κράτος μεγάλης
συγκίνησης όχι μόνο από την πλευρά του
νεοχειροτονηθέντος αλλά και των
παρευρισκόμενων Αρχιερέων, που όπως
πάντα εν είδει πανηγυριού, δεν ήσαν και
λίγοι. Ο νέος Επίσκοπος υποσχέθηκε
πολλά, ευχαρίστησε το κοινό του, τους
θαυμαστές και τους ευεργέτες του, και
μέσα σ΄ όλα τ΄ άλλα δε δίστασε να βρέξει
με τόνους κροκοδείλιων δακρύων τα
ιερατικά και αρχιερατικά του άμφια. Το
κακό στην όλη υπόθεση και αυτό που
πραγματικά μπορεί να γίνει
όντως εξοργιστικό είναι το πως οι “άγιοι”
αρχιερείς μας κλαίνε πλημμυρισμένοι
από συναισθήματα χαράς και ευχαρίστησης
για όλα αυτά που ήδη ζουν αλλά και θα
ζήσουν κατά τη διάρκεια της επισκοπικής
τους διακονίας. Όλο αυτό κρατά ελάχιστα,
σε αντίθεση με το κλάμα του αληθινά
πιστού Λαού, ο οποίος βλέπει τελικώς
τους πνευματικούς του πατέρες να
ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και
να διαστρέφουν το Ευαγγέλιο ανάλογα με
το τι τους συμφέρει.
Η
Φαρισαϊκή υποκρισία αυτών που δήθεν
εκλέγονται με την παρέμβαση του Αγίου
Πνεύματος είναι ατελείωτη. Το Άγιο
Πνεύμα σε καμία περίπτωση δεν παρεμβαίνει
προκειμένου να ευοδωθούν τα μεγαλόπνοα
σχέδιά τους, και τελικά η Εκκλησία του
Χριστού έχει καταντήσει η κρυψώνα των
Λυκοποιμένων, κοσμικών αρχόντων, οι
οποίοι - γι΄ ακόμα μια φορά θα το πω -
καμία σχέση δεν έχουν με το Χριστό. Τα
αποτελέσματα των προχθεσινών επισκοπικών
εκλογών μιλούν από μόνα τους. Ιερείς
και Επίσκοποι με μηδενικό πνευματικό
έργο ( εξαιρουμένου ίσως ενός ), καμία
πνευματική καλλιέργεια και ικανότητες
διοίκησης, έλαβαν το χρίσμα από την
ωραία κοιμωμένη Ιεραρχία να διαποιμάνουν
επισκοπές με πολλά και δυσεπίλυτα
προβλήματα.
Αισιοδοξία
προς το παρόν δεν υπάρχει, και έχω την
αίσθηση πως οδηγούμαστε με ταχύτατους
ρυθμούς στην πλήρη αποδιοργάνωση και
απαξίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην
Ελλάδα, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από
την απόλυτα κοσμική της υπόσταση στα
χρόνια που διανύουμε. Ο μεγαλειότατος
Ιερώνυμος οδηγεί το καράβι στις ξέρες,
και όποιος ακόμα παραμένει εντός, καλό
θα είναι να μάθει να κολυμπάει προς την
ακτή. Ο σώζων εαυτώ σωθήτω και αυτό είναι
κάτι το οποίο γνωρίζουν καλύτερα απ΄
τον καθένα οι θυσιαζόμενοι αποκλειστικά
και μόνο για τον εαυτούλη τους δεσποτάδες
μας._
