Η δύναμη της είναι τεράστια. Όπως κι αν το δεις – θεωρητικά ή πρακτικά - είναι το ίδιο. Κανείς και τίποτε δε μπορεί ν’ αναμετρηθεί μαζί της. Οι αιώνες το χουν δείξει αλλά και το χουν αποδεχθεί. Ο άνθρωπος έχει το πρόβλημα…
Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε ο Ένας, ο Ιησούς Χριστός, ήταν, είναι και θα παραμείνει στο άπειρο του χρόνου αυτή. Ναι φίλε, αυτή σου λέω. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αυτή. Είναι θηλυκό και όχι θαρρώ τυχαία. Ο Τζίζους ό,τι έκανε δεν το έκανε στον βρόντο, ο Θεός εξάλλου δεν κάνει ότι να ναι. Πως μπορεί ν’ έκανε λάθος σ’ αυτό;
Δυο χρόνια πριν – τέτοιες μέρες ήταν πάλι – σου ‘γραφα για την ομορφότερη Νίκη που δα ποτέ, αυτήν της Σαμοθράκης, στο Λούβρο. Σήμερα σου γράφω για το ομορφότερο αλλά και πιο δυνατό συναίσθημα: την Αγάπη. Ανιδιοτελής κι ανυπόκριτη μετατρέπει τα πάντα σε δύναμη μοναδική, ανυπέρβλητη, κάνοντας το όποιο θαύμα να μοιάζει καθημερινή ρουτίνα της στιγμής. Όσο περισσότερη δίνεις τόσο περισσότερη θα πάρεις. Ο Παύλος τα ‘γραψε στους Κορίνθιους με τον καλύτερο τρόπο, κι εκείνοι τον έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Πως άλλωστε θα φθάναμε σήμερα εδώ…
Είναι δύσκολο πράμα η Αγάπη, δυσκολοφόρετη και βαριά. Ο Κώστας Καρακάσης γράφει πως: Η Αγάπη δεν έχει τέλος και δεν έχει διόλου άδικο. Η αληθινή Αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, δεν τη λυγίζουν οι δυσκολίες της ζωής, ούτε τα εμπόδια που θα βρει στο διάβα της. Αφοσιώνεται για πάντα εκεί που θέλει, δε ξενοκοιτά, δε φθονεί, δε γεμίζει μ’ εγωισμό τα συρτάρια. Είναι άδολη και συνάμα ριψοκίνδυνη, αντέχει τον πόνο και επιβάλλει τους νόμους της όπως αυτή θέλει και ορίζει.
Σήμερα Πάσχα του 2017, τόσα χρόνια πέρασαν, μα αυτή είναι ακόμα εδώ. Σταυρώνεται, πεθαίνει κι ανασταίνεται πάντα, κάθε χρόνο. Δυο χιλιάδες χρόνια κοντά το ίδιο σκηνικό, προσπαθώντας να σε πείσει γι’ αυτό το λίγο, το τόσο δα, που όμως είναι τεράστιο. Προσπαθώντας να σε πείσει πως αυτή είναι τα πάντα, η κινητήρια δύναμη για κάθε ζωντανό οργανισμό, για κάθε πλάσμα και ύπαρξη που δημιουργήθηκε με αγάπη και όχι τυχαία. Τόσο μικρός ο άνθρωπος, τόσο μεγάλη η δύναμή της…
Για το τέλος έχω όχι μόνο για σένα αλλά για όλες και όλους εμάς μια και μόνη σκέψη: Τις μέρες αυτές – τις Άγιες ή τις γιορτινές αν θες - να τις περνάμε πάντα με πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα, κοντινά, που μας αγαπούν, μας σέβονται και μας αποδέχονται όπως ακριβώς είμαστε, κι αυτό γιατί δε ξέρεις αν αύριο θα έχεις αυτήν τη δυνατότητα. Έτσι έγινε και μ’ Εκείνον, έτσι ακριβώς... κι ο κόσμος ξέμεινε από Αγάπη._
