Ο Τρις Χειρότερος: Οι άντρες δεν κλαίνε, βρε Μπούκουρα!

Ο τίτλος τα λέει όλα. Αναφέρομαι βεβαίως στον ανεξάρτητο πλέον πρώην βουλευτή της Χ.Α. Μπούκουρα, ο οποίος μέσα από ένα παραληρηματικό ψυχωσικό επεισόδιο επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο, το γιατί βρίσκεται εκεί που βρίσκεται σήμερα. Ο Μπούκουρας δήλωσε πως «έτυχε» να γίνει βουλευτής της Χ.Α., πως δεν είναι Φασίστας ούτε Ναζιστής και πως στέκεται όρθιος με ψυχοφάρμακα. 
Προσωπικά δε γνωρίζω και πολλούς βουλευτές του ελληνικού κυνοβουλίου να έγιναν «τυχαία». Το αν είναι Φασίστας ή Ναζιστής δε με ενδιαφέρει διόλου. Το ότι δήλωσε επίσης πως είχε μέντορά του τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου με συγκλονίζει απλώς, αφού αυτό σημαίνει πως ο προφυλακισμένος Μπούκουρας έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη πολιτική κουλτούρα και παιδεία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξάλλου ήταν αυτός ο οποίος διαδέχθηκε τον Αρχιμασόνο Γεώργιο Ράλλη στη πρωθυπουργία, με μοναδικό σκοπό να αποτελειώσει ότι εκείνος ξεκίνησε, δηλαδή την πλήρη διάλυση  της ελληνικής οικογένειας, της ελληνικής παιδείας, και εν τέλει τη διάλυση της χώρας. Τα κομματόσκυλα – οποιουδήποτε χρώματος – έχουν μάθει μόνο να ευνοούνται, ξέχωρα αν αυτό γίνεται σε βάρος των υπολοίπων. Σίγουρα ένας από αυτούς ήταν και ο καημένος ο Μπούκουρας.

Ως θρησκευόμενος και ως «άνθρωπος της Εκκλησίας» που είμαι, αυτό που κρατώ ως απόσταγμα της δακρύβρεκτης σοφίας του Μπούκουρα είναι πως, ο δυστυχής αυτός άνθρωπος δήλωσε ουσιαστικά ψυχικά ασθενής, με μόνο σκοπό βέβαια την πρόκληση του οίκτου αλλά και της συμπάθειας. Δεν είχε καν, το αντρίκειο θάρρος που επιβάλλεται σε τέτοιου είδους περιπτώσεις αλλά και σε όλες τις ανάλογες, να παρουσιαστεί με το κεφάλι ψηλά και να αναλάβει όλες τις ευθύνες για τις επιλογές του. Μου θύμισε έντονα κάποιους άλλους, «ανθρώπους της Εκκλησίας» και του Ιερατείου, οι οποίοι κρύβονται μόνιμα πίσω από την αθλιότητα της ψυχής τους και για όλα δηλώνουν πως φταίνε οι άλλοι. Άνθρωποι πραγματικά ψυχοπαθείς και επικίνδυνοι για την κοινωνία, επιζήμιοι για την Εκκλησία και την Ορθοδοξία.

Ας βρουν έστω και για μια φορά, τη δύναμη και το θάρρος να ζητήσουν συγνώμη και έλεος από το δικό τους Θεό. Αυτή η φορά, ίσως να είναι και η μοναδική έκφανση της ανθρώπινης υποστάσεως τους, η οποία χάθηκε κάτω από την πατούσα του Μαμωνά και του μισαλλόδοξου εγωισμού τους.