O Μάρκος Παππάς, νυν
μοναχός Θεολόγος Αγιορείτης, ( ψευδ. Θεογόνιος ), πρώην χρήστης ναρκωτικών και
κρατούμενος των φυλακών Κορυδαλλού, περιγράφει με τη σκληρή διάλεκτο της
«στενής», αλλά και με τον λυρισμό που τον χαρακτηρίζει, το πέρασμά του μέσα από
τους σκοτεινούς, δαιδαλώδεις διαδρόμους της φυλακής.
Εμπειρίες που σημάδεψαν τη ζωή του, αφού βίωσε
για τέσσερις μήνες τη στέρηση της ελευθερίας του, με την απειλή του θανάτου να
κρέμεται συνεχώς πάνω από το κεφάλι του.
Το «Ταξίδι στο Νεπάλ» είναι μια σκληρή,
αληθινή περιπέτεια που έχει να πει πολλά σε όλους όσοι νιώθουν αναπαυμένοι με
ένα σκληρό σωφρονιστικό σύστημα που ακρωτηριάζει ψυχές και σώματα.
Και ενώ η νοσηρή κοινωνία μας έχει μάθει να
τιμωρεί και να περιθωριοποιεί τους χρήστες ναρκωτικών, η κοινωνία με τον Θεό
αναμορφώνει και αναβιβάζει τον άνθρωπο στο ύψος που του αρμόζει.
( Από το οπισθόφυλλο )
Ο εαυτός μου, η χαρά και η θλίψη μου, κάθισαν
να κοιτούν από τα σίδερα του παραθύρου τα πανύψηλα τείχη. Τότε άκουσα να
σιγοκλαίουν και να θυμούνται τη δύση, εκεί όπου άλλοτε στήναμε χορό. Τώρα πια
όμως είμαστε εδώ, μετέωροι στον άλαλο χρόνο με το τσιμπλιασμένο φως του τοίχου,
είμαστε σε αυτό τον χρόνο και στην σκέψη στολίζουμε την σιωπή με μοιρολόγια.
Ονειρεύομαι την λευτεριά με τον μέσα μου
εαυτό. Τις νύχτες τις βαριές σαν μολύβι, νιώθω ανάσα-στεναγμό. Ανυπομονώ για
την ώρα του ερχομού μου. Να σαλεύω στην αγκαλιά της Σελήνης και στης πλάσης τα
στολίδια. Να περπατώ την άνοιξη στις λαμπρές τις ανθισμένες, δίπλα σε πεύκα
ψηλά, στου Γιασεμιού τα άνθη.
Ο ήλιος καυτός και τούτο το απομεσήμερο.
Πόρτες καγκελένιες, ψηλές και κλειδωμένες. Αχτίδες του
ήλιου
κίτρινες και αρρωστημένες. Εγώ, από το παράθυρο κοιτώ μια πόλη θολή σε μπλάβο
χρώμα. Αγκαθωτά σύρματα, το σίδερο και η πέτρα μας χωρίζουν από τη Λευτεριά
μέσα σε αυτή την Αιχμαλωσία. Και να που άρχισε να σκοτεινιάζει και το φεγγάρι
βγαίνει νεκρό, χλωμό και κουρασμένο...έτοιμο να ξεψυχήσει. Φωτίζει σαν φανάρι σιμά
στο μνήμα, σαν καντήλι μισοσβησμένο. Τα φώτα στην ετοιμόρροπη πόλη
τρεμοπαίζουν. Μια πόλη ίσως ξεχασμένη. Οι ώρες στον χρόνο που κυλούν είναι
τσακισμένες.
Και ήρθε η ώρα που θα κλείσω τα μάτια και ο
νους μου θα πετά ολόλευκο περιστέρι στα σοκάκια που η ζωή ανασαίνει από Χαρά.
Λεύτερος όπως ήμουν και αφού ξύπνησα από τον
εφιάλτη πήρα τον κομματιασμένο μου εαυτό κι ανέβηκα σε έναν αμμόλοφο. Κι εκεί
χαρούμενος τραγούδησα για την ελευθερία, τη λύτρωσή μου:
«Μόλις μίλια μακριά ανέβαινε στο ψηλότερο
βουνό και έχει μόνο κάτι λόγια να πει, πήρε μηνύματα από όλο το σύμπαν, την γη
και τον ουρανό. Ορίστε, παιδί μου... ήσουν θάμνος μικρός και τώρα έγινες δέντρο
ψηλό που ο άνεμος δεν σε πειράζει. Είσαι ο πολεμιστής του θανάτου, που είχες
μόνο μία επιθυμία, να κατεβείς από αυτό το βουνό και μαζί με τους συμμάχους που
σου έδιναν πολεμοφόδια τις ευχές και ασπίδα τις προσευχές να κατοικήσεις στην
καταπράσινη κοιλάδα».
Μοναχός Θεογόνιος Αγιορείτης
( Από τον Πρόλογο του βιβλίου )
Διαστάσεις: 14Χ19
Χρονολογία Έκδοσης: Δεκέμβριος 2013
Σελίδες: 160
Εξώφυλλο: Μαλακό
Εκδότης: Εκδόσεις Πανέκτυπον
Τιμή:
€11.00
