Η άλλη όψη του νομίσματος.

Ανήμερα της μεγάλης Θεομητορικής εορτής των Εισοδίων βρέθηκα σε κεντρικό Ιερό Ναό του Πειραιά. Ο συγκεκριμένος Ναός είναι από τους μεγαλύτερους στην Αττική και μετρά πάνω από 100 χρόνια ιστορίας. Η έκπληξή μου για όσα συνάντησα εκεί ήταν κατά έναν περίεργο τρόπο όχι μεγάλη και αναπάντεχη αλλά ιδιαιτέρως ευχάριστη.

Ο Ναός είχε περί τους πεντακόσιους πιστούς, οι οποίοι πρόστρεξαν να εκκλησιαστούν και να αποδώσουν την απαραίτητη τιμή και ευλάβεια στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονταν και περίπου εκατό μαθητές δημοτικού σχολείου της περιοχής μαζί με τις δασκάλες τους. Οι μαθητές έφτασαν στον Ιερό Ναό κατά την έναρξη της Θείας Λειτουργίας και έκατσαν με απόλυτη τάξη και ησυχία εκεί όπου τους οδήγησαν οι συνοδοί τους. Όλα αυτά τα παιδιά ήταν ηλικίας πέντε έως και δέκα, το πολύ έντεκα ετών. Αισθάνθηκα πολύ άβολα βλέποντας αυτά τα μικρά παιδιά να σέβονται απόλυτα τον Ιερό χώρο στον οποίο βρίσκονταν λες και ήξεραν απόλυτα την υπόσταση και την υφή του. Θεωρώ δε αδύνατο να συμβαίνει αυτό γενικευμένα. Κι όμως, αυτή τη φορά διαψεύστηκα. Διαψεύστηκα και αισθάνθηκα άβολα γιατί εμείς οι λεγόμενοι ενήλικες συμπεριφερόμαστε όχι ως μικρά παιδιά, αλλά ως άλογα όντα τα οποία συμπαρασύρονται από τον εγωισμό και την αλαζονεία τους, σε πράξεις ασεβείς αλλά και βλάσφημες.  

Η στάση των μικρών μας φίλων αλλά και του υπολοίπου εκκλησιάσματος παρέμεινε μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας η ίδια. Κατά την ώρα του Θείου Κηρύγματος και αφού ο Ιεροκήρυκας έλαβε τη θέση του εμπρός της Ωραίας Πύλης κλείνοντας πίσω του τα βημόθυρα τα μικρά παιδιά έλαβαν θέσεις δεξιά και αριστερά στο Σολέα, παράλληλα με το Τέμπλο προκειμένου να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων αμέσως μετά το κήρυγμα. Και εκεί πάλι επικράτησε απόλυτη τάξη και ησυχία αφού - πρέπει να το τονίσω αυτό - οι δασκάλες τους ήταν πανταχού παρούσες. Το Θείο Κήρυγμα κράτησε ακριβώς δώδεκα λεπτά και σε καμία περίπτωση δεν κούρασε αλλά και δε ξέφυγε από το κυρίως θέμα το οποίο βεβαίως αφορούσε την λαμπρή Θεομητορική εορτή. Μόλις ο Ιεροκήρυκας εισήλθε εντός του Ιερού Βήματος τη θέση του πήρε ο λειτουργός Αρχιμανδρίτης, δίνοντας σε όλους την εντύπωση πως θα κάνει κάποιες από τις γνωστές βαρύγδουπες ανακοινώσεις οι οποίες είθισται ( κακώς ) να γίνονται αυτή την ώρα. Και όμως, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ο Αρχιμανδρίτης κάλεσε με τρόπο πατρικό όλα τα παιδιά τα οποία δεν είχαν φάει πρωινό να προσέλθουν στη Θεία Κοινωνία αλλά και αυτά τα οποία ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία όντας βαπτισμένα μέλη της και όχι τα παιδιά τα οποία ανήκουν σε άλλες θρησκευτικές ομολογίες και Θρησκείες.

Αμέσως σκέφτηκα πως για να κάνεις κάτι τέτοιο θα πρέπει να είσαι πραγματικός Ιερέας της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας και όχι ένας τσαρλατάνος ρασοφόρος όπως δυστυχώς πολύ άλλοι. Θέλει πολλά κότσια το να ομολογείς την πίστη σου αλλά και να μαρτυράς γι’ αυτήν. Ο Ιερέας του αστικού κράτους και της δημόσιας διοίκησης δε μπορεί σε καμία περίπτωση να συμπεριφερθεί όπως ο Αρχιμανδρίτης του παραδείγματος γιατί πολύ απλά είναι δημόσιος υπάλληλος και όχι λειτουργός. Κρέμεται σε μια κλωστή και φοβάται για το αύριο χωρίς να σκέφτεται πως σήμερα κάνει κάτι ανούσιο και χωρίς αποτέλεσμα,  "παριστάνει" τον ποιμένα.

Ο Αρχιμανδρίτης του παραδείγματος αλλά και άλλοι σαν κι αυτόν είναι ποιμένες πραγματικοί και ομολογητές της πίστεώς μας. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος αν και δυστυχώς είναι λίγοι και αποτελούν μειοψηφία. Όμως αυτή η πίστη ουδέποτε στηρίχθηκε στους πολλούς. Στηρίχθηκε σε αυτούς που δε φοβήθηκαν την αλήθεια και δε διαπραγματεύτηκαν την ύπαρξη τους για μικροσυμφέροντα και ίδια οφέλη. Στηρίζεται σε αυτούς οι οποίοι διαφυλάττουν την Ιερά Παράδοση και κηρύττουν τα Ιερά Γράμματα όπως τα βρήκαν, και όχι όπως κάποιοι νεωτεριστές θέλουν να παρουσιάσουν. Η απόσχιση από την Ιερά Παράδοση είναι αίρεση και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Από όλους μας, χωρίς διακρίσεις και χωρίς εκπτώσεις, ακολουθώντας το παράδειγμα του Πατέρα Θεού ο οποίος ουδέποτε στέρησε από τα τέκνα του την είσοδο στη βασιλεία Του θέτοντας ως μόνη προϋπόθεση, την πραγματική πίστη στα έργα και τους λόγους του Υιού Του.