Ο Τρις Χειρότερος: " Το ασθενές φύλο του κλήρου.* "

Το σημερινό μου κείμενο απευθύνεται αποκλειστικά σε σκεπτόμενους και με ελεύθερη βούληση Ορθόδοξους Χριστιανούς. Είναι άκρως ακατάλληλο για ευσεβιστές και δήθεν πιστούς, γι΄ αυτό όσοι ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες ας ανακατευθύνουν την πλοήγησή τους σε άλλους πιο ευσεβείς δια δικτυακούς χώρους...

Η πολύ πρόσφατη δολοφονία του αρχιμανδρίτη Φωτίου Ζαχαρόπουλου στη Μεσσηνία από τους δύο «ψύλλους» που είχε στον κόρφο του φέρνει για ακόμα μια φορά και κάνει ( δυστυχώς ) πιο επίκαιρο από ποτέ το πρόβλημα των «αποκομμένων» από τη μάνδρα αρχιμανδριτών. Οι εν τω κόσμω αρχιμανδρίτες αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνοι τους αφού τα προβλήματα που προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη διαβίωσή τους στις κατά τόπους ενορίες είναι πολλά και επιφέρουν συχνότατα χτυπήματα στο σώμα της Εκκλησίας μέσω σκανδάλων και παντός είδους παρεκτροπών. Το θέμα είναι τεράστιο και δεν αποτελεί ζήτημα μόνο για την Εκκλησία αλλά κυρίως για την κοινωνία, η οποία δε λειτουργεί πάντοτε με πνεύμα συγχωρητικό αλλά όπως φαίνεται φτάνει πλέον και στην αυτοδικία, μη αποδεχόμενη την ανοχή της πολιτείας και των Αρχών απέναντι σε φαινόμενα ακραίων συμπεριφορών από πλευράς μέρους του Κλήρου. Τα παραδείγματα είναι πολλά και συνεχώς γίνονται περισσότερα καθώς την τελευταία 30ετία το πρόβλημα για το οποίο γίνεται λόγος έχει οξυνθεί ιδιαίτερα.

Παιδιά αμούστακα, χωρίς παιδεία και ορθή πνευματική καθοδήγηση ενδύονται το ράσο δίνοντας ψεύτικες υποσχέσεις Παρθενίας, Ακτημοσύνης και Υπακοής χωρίς να σκέφτονται καν, πως αυτό που κάνουν είναι το λιγότερο αυτοκτονία. Όλο και περισσότερα από αυτά τα παιδιά διαλέγουν το δρόμο της αγαμίας, μιας αγαμίας όμως που τους στέλνει με μαθηματική ακρίβεια στη λαιμητόμο. Σίγουρα ο γιαλός δεν είναι στραβός αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε – θα πω εγώ – γνωρίζοντας εκ των έσω το πόσο σοβαρή είναι αυτή η κατάσταση. Οι περιπτώσεις είναι πολλές και κάθε μία έχει τη δική της μικρή ή μεγάλη ( κάποιες φορές ) ιστορία, ωστόσο όλες έχουν κοινό παρονομαστή και τελικά το ίδιο αποτέλεσμα.

Οι περισσότεροι εκ των αρχιμανδριτών που ζουν στο κοσμικό περιβάλλον και όχι στη μονή της μετανοίας τους ( όπου θα έπρεπε να ζουν ) είναι αποκομμένοι όχι μόνο από τη μάνδρα τους αλλά και από κάθε τι πνευματικό αφού ο τρόπος ζωής τους είναι απόλυτα εκοσμικευμένος και γεμάτος ψέμα. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μια εικονική πραγματικότητα χωρίς να ζουν για την Εκκλησία αλλά εις βάρος της, καθώς δεν έχουν ως σκοπό τους τη μετάνοια και την πνευματική  προκοπή αλλά την αυτοπροβολή τους, την επαγγελματική τους ανέλιξη ( με οποιοδήποτε τίμημα ) και την πλήρωση της υπέρμετρης ματαιοδοξίας τους. Τα κόμπλεξ και τα προβλήματα που κουβαλάει ένας άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αμέτρητα και συνήθως γίνονται άκρως επικίνδυνα όταν η κοινωνία δεν ταυτίζεται με τις ασχήμιες που κάποιοι θέλουν να της επιβάλλουν.

Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα σε όποιον λάβει το μοναχικό σχήμα να μην υπηρετήσει στρατιωτική θητεία ενώ στέλνει στη φυλακή το ψευδομάρτυρα του Ιεχωβά και τον αντιρρησία συνειδήσεως, καθιστώντας έτσι και τους δύο αυτούς «μάρτυρες» στα μάτια κάποιων. Η ουσία είναι πως ο Ορθόδοξος μοναχός χρησιμοποιεί τη δυνατότητα που του παρέχει ο νόμος εις βάρος της κοινωνίας μακροπρόθεσμα. Οι αρχιμανδρίτες όντας – οι περισσότεροι – εξ αυτών και μοναχοί ξεκινούν στραβά, και συνεχίζουν να βαδίζουν έτσι χωρίς πνευματική πυξίδα και καμία καθοδήγηση. Στην πλειονότητά τους δεν έχουν Πνευματικούς και δεν εξομολογούνται αφού η περηφάνια και ο εγωισμός τους πηγάζουν σε τεράστιες ποσότητες καταπνίγοντας στο διάβα τους οτιδήποτε πνευματικό. Λαμβάνουν το οφίκιο του Εξομολόγου από τον επίσκοπό τους ( ο οποίος παρεμπιπτόντως υπήρξε αρχιμανδρίτης ) και εξομολογούν τους πιστούς κατά δεκάδες μη έχοντας υπόψη τους το τι είναι αυτό που κάνουν. Νουθετούν και δίνουν συμβουλές προς «ναυτιλομένους» για πράγματα τα οποία ουδέποτε έζησαν ή θα ζήσουν ενώ κάποιοι εξ αυτών ωθούν στο χείλος του γκρεμού όχι μόνο μεμονωμένα άτομα αλλά και οικογένειες πολλές φορές και ομάδες.

Πολλοί εκ των φερόντων το «επανωκαλύμμαυχο» θα ήθελαν πολύ ( και έτσι είναι ) να ζήσουν κάπως αλλιώς το μυστήριο της Ιεροσύνης βιώνοντας τον έγγαμο βίο, όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό για όλους και έτσι ακολούθησαν εν μέσω πλήρους απογοητεύσεως και απελπισίας τον άγαμο βίο. Ένας βίος που όπως ήδη ανέφερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το μοναχισμό και την απομόνωση και όχι με την εκκοσμίκευση και το βιασμό της ανθρώπινης φύσεως και υπάρξεως. Η καταδυνάστευση του ανθρώπου έξω από το φυσικό του περιβάλλον ( στην προκειμένη περίπτωση του μοναχού εκτός μονής ) και μέσα σε ένα όχι φιλικό και πνευματικό γι΄ αυτόν χώρο είναι βέβαιο πως θα έχει άσχημα αποτελέσματα.

Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν γεμίσει με αρχιμανδρίτες οι οποίοι όχι μόνο δεν είναι αρχηγοί της μάνδρας αλλά ουσιαστικά αποτελούν το ασθενές φύλο του Κλήρου. Οι Κληρικοί αυτοί χτυπούν ανελέητα την Εκκλησία, φωτογραφίζονται σε καφετέριες ( συνήθως όχι μόνοι ), συζητούν δημόσια για τα ωραία και πανάκριβα καινούργια τους άμφια, την «πέφτουν» σε μοναχικές κυρίες ή κυρίους και εν τέλει διάγουν βίο μοναχικό.

Μου κάνει πραγματικά εντύπωση το πόσο αφελείς είμαστε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ζούμε με το λύκο μέσα στο μαντρί και εθελοτυφλούμε. Νομίζουμε πως ο εχθρός είναι εκτός και χορτασμένος και στρουθοκαμηλίζουμε. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη δημόσια δήλωση αρχιμανδρίτη ο οποίος θέλοντας να καλύψει κάποιες αθλιότητες του υποστήριξε, πως για όλα όσα κάνει δε φταίει ο ίδιος. Φταίει η μοναξιά του, οι σεξουαλικές του ορμές, τα οικονομικά του προβλήματα. Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος είναι απόλυτα λιγότερο χρήσιμος από το γαιοσκώληκα δήλωσε κατά την κουρά του πως θα παραμείνει ακτήμων, θα ζει εν παρθενία και θα κάνει υπακοή στους Γέροντές του. Έχω την αίσθηση πως το τέλος του αλλά και όλων αυτών που ασχημονούν εις βάρος της Εκκλησίας και της κοινωνίας γενικότερα δε θα είναι και πολύ διαφορετικό από το αποτρόπαιο τέλος του αρχιμανδρίτη Ζαχαρόπουλου ή του αρχιμανδρίτη Άνθιμου Ελευθεριάδη** το καλοκαίρι του 1997, ο οποίος με την αισχρή συμπεριφορά του καταδίκασε ουσιαστικά εις θάνατον όχι μόνο τον εαυτό του αλλά πολλούς ακόμα, και κυρίως αθώους.

  

Αφιερώνεται στα θύματα που κάποιοι μετέτρεψαν σε θύτες.

* Αφορά αποκλειστικά και αναφέρεται στους «κάφρους» και όχι στους εμπνευσμένους και πεφωτισμένους Κληρικούς οι οποίοι δίνουν ψυχή και σώμα προκειμένου να διακονήσουν και να προσφέρουν.

** Ο αρχιμανδρίτης Άνθιμος Ελευθεριάδης δολοφονήθηκε από την ερωμένη του Κάτια Γιαννακοπούλου με οκτώ σφαίρες. Η Γιαννακοπούλου ήταν μια ευσεβής αλλά διαταραγμένη ψυχικά γυναίκα. Ο Ελευθεριάδης κατά τη Δικογραφία εκτός των άλλων της είχε αποσπάσει ποσά ύψους 27.500.000 Δρχ. προκειμένου να χρηματοδοτήσει τα όποια μεγαλόπνοα σχέδιά του.